کم شنوایی

• دسته بندی نشده

کم شنوایی به اختلال جزئی یا کامل در توانایی دریافت صداها اشاره دارد. این بیماری می تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد و می تواند موقت یا دائمی، خفیف یا عمیق باشد و می تواند در یک یا هر دو گوش رخ دهد. از دست دادن شنوایی می تواند دلایل مختلفی داشته باشد، از جمله عوامل ژنتیکی، پیری (پیس بیکوزیس،) قرار گرفتن در معرض صدای بلند، عفونت ها، برخی داروها، تروما، و شرایط پزشکی زمینه ای.
برای افرادی که کم شنوایی را تجربه می کنند بسیار مهم است که از متخصصان مراقبت های بهداشتی مانند شنوایی شناس یا متخصص گوش و حلق و بینی (متخصصان گوش، حلق و بینی) که می توانند نوع و درجه کم شنوایی را تشخیص دهند و مداخلات و گزینه های حمایتی مناسب را توصیه کنند، بهره ببرند.

کم شنوایی انواع و درجات مختلفی دارد:

1. کم شنوایی هدایتی: این نوع کم شنوایی زمانی رخ می دهد که مشکلی در گوش خارجی یا میانی وجود داشته باشد که مانع از رسیدن صدا به گوش داخلی می شود. علل شایع عبارتند از انسداد جرم گوش، عفونت گوش میانی، تجمع مایع در گوش میانی، یا مشکلات استخوان های گوش میانی (اسیکول) کم شنوایی هدایتی اغلب می تواند از طریق مداخلات پزشکی یا روش های
   جراحی درمان یا مدیریت شود.
   
2. کم شنوایی حسی عصبی: این نوع کم شنوایی شامل آسیب به گوش داخلی (حلزون گوش) یا مسیرهای عصب شنوایی است. این شایع ترین نوع کم شنوایی دائمی است و اغلب به دلیل عواملی مانند افزایش سن، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صدای بلند، ژنتیک، برخی داروها یا بیماری هایی مانند بیماری منیر ایجاد می شود. کم شنوایی حسی-عصبی معمولاً برگشت پذیر نیست،
   اما می توان آن را با سمعک، کاشت حلزون یا دستگاه های گوش دادن کمکی مدیریت کرد.
   
3. کم شنوایی مختلط: کم شنوایی مختلط به ترکیبی از کم شنوایی رسانایی و حسی عصبی اشاره دارد که در آن آسیب هم در گوش خارجی/میانی و هم در گوش داخلی یا مسیرهای عصبی شنوایی وجود دارد.
4. کم شنوایی مرکزی: کم شنوایی مرکزی به دلیل آسیب یا اختلال در مراکز پردازش شنوایی مرکزی مغز رخ می دهد. این نوع کم شنوایی می تواند بر توانایی فرد در درک گفتار حتی زمانی که سیگنال های شنوایی به وضوح منتقل می شود، تأثیر بگذارد.

کم شنوایی می تواند تأثیرات قابل توجهی بر ارتباطات، رشد زبان، تعاملات اجتماعی و کیفیت کلی زندگی فرد داشته باشد. با این حال، مداخلات و پشتیبانی های مختلفی برای مدیریت کم شنوایی وجود دارد:

1. سمعک ها: سمعک ها وسایل الکترونیکی کوچکی هستند که در داخل یا پشت گوش قرار می گیرند و صدا را تقویت می کنند تا شنیدن و درک گفتار و سایر صداها را برای افراد مبتلا به کم شنوایی آسان تر کنند.
   
2. کاشت حلزون شنوایی: کاشت حلزون دستگاهی است که با جراحی کاشته میشود که میتواند حس صدا را برای افراد مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق ایجاد کند. آنها قسمت های آسیب دیده گوش داخلی را دور می زنند و مستقیماً عصب شنوایی را تحریک می کنند.
   
3. دستگاه های گوش دادن کمکی: این دستگاه ها مانند سیستم های FM شخصی، سیستم های مادون قرمز یا سیستم های حلقه ای را می توان به همراه یا مستقل از سمعک ها برای بهبود شنوایی در موقعیت های خاص، مانند کلاس های درس یا محیط های گروهی بزرگ استفاده کرد.
   
4. راهبردهای ارتباطی و پشتیبانی: افراد مبتلا به کم شنوایی می توانند از یادگیری و استفاده از راهبردهای ارتباطی مانند لب خوانی، استفاده از نشانه های بصری و تکنیک های موثر گوش دادن بهره مند شوند. حمایت خانواده و اجتماعی نیز می تواند نقش مهمی در تسهیل ارتباطات و ایجاد یک محیط حمایتی داشته باشد.
   
5. گفتار درمانی: گفتار درمانی می تواند برای افراد مبتلا به کم شنوایی برای بهبود مهارت های گفتار و زبان، تقویت استراتژی های ارتباطی و توسعه مهارت های شنوایی مفید باشد. گفتار درمانی می تواند بر بیان، رشد زبان، آموزش شنوایی و سایر جنبه های ارتباطی تمرکز کند.

در اینجا به عملکرد گفتار درمانی در درمان کم شنوایی اشاره میکنیم:

1. آموزش شنوایی: گفتار درمانی می تواند شامل تمرین های آموزشی شنوایی باشد که بر توسعه و تقویت توانایی فرد برای درک و تشخیص صداهای گفتاری تمرکز دارد. این می تواند شامل فعالیت هایی مانند گوش دادن و شناسایی صداهای مختلف گفتار، شناخت الگوهای گفتار، و بهبود مهارت های پردازش شنوایی باشد.
   
2. تولید صدای گفتار: کاهش شنوایی می تواند بر توانایی فرد در تولید دقیق صداهای گفتاری تأثیر بگذارد. گفتار درمانی می تواند تکنیک ها و استراتژی های خاصی را برای بهبود بیان، تولید صدای گفتار و وضوح کلی گفتار ارائه دهد. درمانگر می تواند روی آموزش صحیح قرار دادن زبان و لب، کنترل تنفس و تمرینات دهانی-حرکتی برای تقویت عضلات گفتار کار کند.
   
3. رشد زبان: کم شنوایی می تواند بر رشد زبان فرد، از جمله واژگان، دستور زبان، و ساختار جمله تأثیر بگذارد. گفتار درمانی می تواند بر بهبود مهارت های زبانی، مانند ساخت واژگان، فرمول بندی جملات، و درک و استفاده موثر از قواعد دستور زبان تمرکز کند.
4. راهبردهای ارتباطی: گفتار درمانی می تواند به افراد مبتلا به کم شنوایی کمک کند تا راهبردهای ارتباطی مؤثری برای تقویت تعامل خود با دیگران ایجاد کنند. این می تواند شامل آموزش و تمرین مهارت هایی مانند لب خوانی، استفاده از نشانه ها و حرکات بصری و حمایت از نیازهای ارتباطی آنها در محیط های مختلف باشد.
   
5. وسایل و فناوری کمکی: گفتاردرمانگرها همچنین می توانند با افراد کار کنند تا از مزایای سمعک، کاشت حلزون یا سایر دستگاه های گوش دادن کمکی به حداکثر برسند. آنها می توانند راهنمایی هایی در مورد استفاده صحیح، نگهداری و استراتژی هایی برای بهینه سازی ارتباط با این دستگاه ها ارائه دهند.
6. آموزش والدین و مراقبان: گفتار درمانی برای افراد کم شنوایی اغلب شامل آموزش والدین و مراقبان در مورد راهبردهایارتباطی مؤثر، ایجاد محیطی غنی از زبان و تسهیل رشد زبانی کودک در خارج از جلسات درمانی است. این کمک می کند تا از پشتیبانی مداوم و تقویت مهارت های ارتباطی در خانه و زندگی روزمره اطمینان حاصل شود.

کار با یک آسیب شناس گفتار-زبان (SLP) که در کار با افراد کم شنوایی متخصص است، مهم است. SLP نیازهای خاص فرد را ارزیابی می کند، یک برنامه درمانی سفارشی طراحی می کند و پشتیبانی و راهنمایی مستمر ارائه می دهد. همکاری با شنوایی شناسان، مربیان و سایر متخصصان درگیر در مراقبت از فرد نیز برای یک رویکرد جامع برای مدیریت کم شنوایی و بهینه سازی توانایی های ارتباطی بسیار مهم است