نقص در توجه و بیش فعالی

• دسته بندی نشده

( ADHD اختلال کمبود توجه/بیش فعالی) یک اختلال عصبی رشدی است که با الگوهای مداوم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود که می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد و کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد. درمان ADHD معمولاً شامل یک رویکرد چندوجهی است که استراتژیهای مختلف را ترکیب میکند.

در اینجا چند درمان رایج برای ADHD وجود دارد:

1. رفتاردرمانی: رفتار درمانی، مانند آموزش رفتاری والدین یا تکنیکهای اصلاح رفتار، بر آموزش مهارتها، استراتژیها و مکانیسمهای مقابلهای خاص به افراد مبتلا به ADHD تمرکز دارد تا علائم خود را مدیریت کنند. این به افراد کمک می کند تا مهارت های سازمانی را توسعه دهند، مدیریت زمان را بهبود بخشند و یاد بگیرند که چگونه اهدافی را تعیین کرده و به آنها دست
   یابند.
   
2. دارو: داروهای محرک (مانند متیل فنیدات یا آمفتامین ها) و داروهای غیر محرک (مانند اتوموکستین یا گوانفاسین) معمولاً برای مدیریت علائم ADHD تجویز می شوند. این داروها می توانند به بهبود توجه، کاهش تکانشگری و مدیریت بیش فعالی کمک کنند. تصمیمات دارویی باید با مشورت یک متخصص مراقبت های بهداشتی گرفته شود و از نظر اثربخشی و هر گونه عوارض جانبی بالقوه به دقت بررسی شود.
   
3. آموزش و آموزش روانی: آموزش افراد مبتلا به ، ADHD خانواده های آنها و معلمان آنها در مورد ماهیت ADHD می تواند مفید باشد. این به درک علائم، چالش ها و استراتژی های مناسب برای مدیریت ADHD در تنظیمات مختلف کمک می کند. آموزش روانی همچنین می تواند حمایت کند و به کاهش انگ مرتبط با این بیماری کمک کند.
   
4. حمایت والدین و خانواده: برنامه های آموزشی والدین و خانواده درمانی می تواند به والدین و مراقبان کمک کند تا راهبردهای فرزندپروری موثری را توسعه دهند، ارتباطات را بهبود بخشند و محیط های خانه ساختارمند و حمایتی را برای کودکان مبتلا به ADHD ایجاد کنند.
   
5. پشتیبانی مدرسه: همکاری با معلمان و کارکنان مدرسه برای اجرای تسهیلات و تغییرات در محیط آموزشی بسیار مهم است. این ممکن است شامل برنامههای آموزشی خاصی باشد که حمایتها و تسهیلات خاصی را برای رسیدگی به نیازهای منحصر به فرد کودک در کلاس درس بیان میکند.
6. درمان شناختی-رفتاری (CBT) : تکنیک های CBT می تواند در پرداختن به چالش های خاص مرتبط با ، ADHD مانند مدیریتزمان، سازماندهی و مهارت های حل مسئله مفید باشد. CBT همچنین می تواند شرایط  همزمانی مانند اضطراب یا افسردگی را که معمولاً با ADHD همراه است را هدف قرار دهد.

گروههای حمایتی: پیوستن به گروههای حمایتی، چه به صورت حضوری یا آنلاین، میتواند فرصتی برای افراد مبتلا به ADHD و خانوادههایشان فراهم کند تا با دیگرانی که با چالشهای مشابه روبرو هستند ارتباط برقرار کنند، تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر بیاموزند.

توجه به این نکته مهم است که برنامههای درمانی ADHD باید به گونهای فردی باشد که نیازهای خاص هر فرد را برآورده کند. همکاری بین متخصصان مراقبت های بهداشتی، والدین، معلمان و افراد مبتلا به ADHD در ایجاد یک رویکرد درمانی موثر بسیار مهم است. نظارت منظم، تعدیل استراتژیها و پشتیبانی مداوم کلید مدیریت ADHD موثر و ارتقای رفاه کلی است

گفتاردرمانی در درمان بیش فعالی و نقص توجه

گفتار درمانی می تواند جزء ارزشمندی از برنامه درمانی برای افراد مبتلا به ADHD باشد، به ویژه زمانی که آنها با چالش هایی در مهارت های گفتاری و زبانی مواجه می شوند. در حالی که ADHD در درجه اول بر توجه، تکانشگری و بیش فعالی تأثیر می گذارد، می تواند بر توانایی های ارتباطی نیز تأثیر بگذارد.

در اینجا نحوه گفتار درمانی می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند:

1. بیان و تولید صدای گفتار: برخی از افراد مبتلا به ADHD ممکن است با مشکلات بیانی مانند جایگزینی یا حذف صداها دست و پنجه نرم کنند. گفتار درمانی می تواند این چالش ها را از طریق تمرین ها و تکنیک های هدفمند برای بهبود تولید و وضوح گفتار برطرف کند.
   
2. مهارت های زبانی بیانی: ADHD می تواند بر مهارت های زبان بیانی تأثیر بگذارد و بیان مؤثر افکار و ایده های خود را برای افراد دشوار کند. گفتار درمانی می تواند بر بهبود واژگان، ساختار جملات و مهارت های روایی تمرکز کند تا توانایی آنها در برقراری ارتباط منسجم با افکارشان افزایش یابد.
   
3. مهارت های زبانی دریافتی: مشکلات زبان دریافتی، مانند مشکلات در درک و پیروی از دستورالعمل ها، می تواند در افراد مبتلا به ADHD وجود داشته باشد. گفتار درمانی می تواند استراتژی ها و فعالیت هایی را برای تقویت مهارت های زبانی دریافتی و بهبود درک زبان گفتاری و نوشتاری ارائه دهد.
   
4. مهارتهای ارتباط اجتماعی: ADHD میتواند بر تعاملات اجتماعی و مهارتهای زبانی عملگرایانه تأثیر بگذارد که شامل درک و استفاده مناسب از زبان در زمینههای مختلف اجتماعی است. گفتار درمانی میتواند مهارتهای ارتباط اجتماعی، از جمله مهارتهای نوبتی، مکالمه و ارتباط غیرکلامی را برای بهبود تعاملات اجتماعی و روابط با همسالان هدف قرار دهد.
   
5. توجه و مهارت های گوش دادن: افراد مبتلا به ADHD ممکن است با حفظ توجه و پیروی از دستورالعمل ها مشکل داشته باشند. گفتار درمانی میتواند شامل فعالیتهایی برای بهبود توجه و مهارتهای شنیداری باشد، مانند تمرینهای پردازش شنوایی، نشانههای بصری، و استراتژیهایی برای افزایش تمرکز در انجام وظایف ارتباطی.
   

مهارتهای عملکرد اجرایی: مهارتهای عملکرد اجرایی که شامل سازماندهی، برنامهریزی و خودتنظیمی است، میتواند برای افراد مبتلا به ADHD چالشبرانگیز باشد. گفتار درمانی می تواند استراتژی ها و تکنیک هایی را برای بهبود این مهارت ها ارائه دهد که می تواند تأثیر مثبتی بر توانایی های ارتباطی داشته باشد.

کار با یک آسیب شناس گفتار-زبان (SLP ) که تجربه و تخصص در درمان افراد مبتلا به ADHD دارد، مهم است. SLP می تواند یک ارزیابی جامع برای شناسایی نیازهای گفتاری و زبانی خاص و ایجاد یک برنامه درمانی فردی انجام دهد. علاوه بر این، همکاری با سایر متخصصان درگیر در مراقبت از فرد، مانند مربیان و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی، برای اطمینان از یک رویکرد جامع به درمان مهم است.
گفتار درمانی برای ADHD ممکن است با مداخلات دیگر مانند رفتار درمانی، حمایت آموزشی و مدیریت دارو ادغام شود تا نیازهای جامع افراد مبتلا به ADHD را برطرف کند و توانایی های ارتباطی و عملکردی آنها را ارتقا دهد.