روان کاوی
به علم شناخت رفتار انسان و فرآیندهای روانی او روان‌شناسی گفته می‌شود. روان‌درمانی تنها یکی از رویکردهای علم روان‌شناسی است. به استفاده از روش‌های روانشناختی برای ایجاد تغییر در رفتار افراد، کمک به غلبه بر مشکلاتشان و همچنین درمان اختلالات خلقی و شخصیتی که به بهبود سلامت روان فرد می‌انجامد، روان‌درمانی گفته می‌شود. برای انجام روان‌درمانی رویکردهای مختلفی وجود دارد که روانکاوی و روان‌تحلیل‌گری یکی از آن‌هاست. از نظر ما روانکاوی مؤثرترین رویکرد در درمان مراجعین است.
روانکاوی:
اگر بخواهیم روانکاوی را به طور خلاصه توضیح دهیم، می‌توان گفت که روانکاوی به بررسی رابطه بین شکایت اصلی مراجع که بابت آن به جلسه آمده است، با رابطه او با اشخاص مهم زندگی و تجربیات زیسته او از کودکی تا کنون می‌پردازد. بخشی از این تجربیات در ناخودآگاه قرار دارند. در پی این بررسی فرآیندی، تخصصی و قانونمند، آگاهی ایجاد شده، بینش رخ می‌دهد، هیجانات پردازش می‌شوند و در نهایت درمان انجام می‌شود.
زمانبندی:
جلسات روانکاوی در یک فرایند نسبتاً منظم به صورت هفته ای یک جلسه و هر جلسه 45 دقیقه برگذار می شود. البته دو الی سه جلسه اول که به مصاحبه تشخیصی اختصاص دارد ممکنست یک ساعت طول بکشد. معمولاً بعد جلسات اولیه و توافق درمانگر و مراجع بر ادامه درمان، تایم جلسات روتین می شود. برای مثال، دو شنبه ها ساعت شش برای مراجع فیکس می شود. شروع و پایان هر جلسه زمان بندی دقیق و منظمی دارد بدین معنی که تاخیر از سمت درمانگر به ندرت رخ می دهد و تاخیر از سمت مراجع در همان جلسه یا جلسات بعد این تاخیر تحلیل می شود. تعداد جلسات در یک هفته بنابر تشخیص درمانگر یا پس از تقاضای مراجع و ارزيابي درمانگر قابل افزايش به دو بار در هفته یا در شرایط اضطراری سه بار در هفته می باشد. مراجعی که نیاز به بیشتر از سه جلسه در هفته داشته باشد احتممالاً بیشتر نیازمند بستری و مراقبت های بالینیست تا جلسات درمانی. تعداد جلسات در ماه می تواند تا دو بار در یک ماه کاهش یابد اما این کاهش به کمتر از دو جلسه در ماه مجاز نیست. قوانین بیان شده در تنظیم ساعات جلسات زیر بنای تئوريک و دلائل مشخص علمی داشته و شواهد پژوهشی از آن حمایت می کند. پس به درمانگر خود در اجرای این قوانین اعتماد کنید.
رازداری:
اصل رازداری یکی از اصول مهم درمان است. درمانگر به هیچ وجه اجازه ندارد اطلاعات مراجع و محتوای جلسات را با دیگران به اشتراک بگذارد. در صورت وقوع این اتفاق، مراجع می‌تواند از درمانگر به سازمان‌های تخصصی مربوطه شکایت کند. تنها در چند حالت خاص، درمانگر می‌تواند اطلاعات محدود و مشخصی را با افراد خاص به اشتراک بگذارد که در ادامه به آن‌ها اشاره خواهیم کرد.
الف) در خصوص کودکان و نوجوانان زیر 18 سال، اطلاعات تنها به والدین یا مراقب قانونی آن‌ها منتقل می‌شود و این اطلاعات باید در حد کلیات و نکاتی باشد که والدین و مراقبین در تعامل با کودک و نوجوان نیاز دارند رعایت کنند.
ب) برای افرادی که از دادگاه برای بررسی روانشناختی به روانشناس ارجاع داده می‌شوند، اطلاعات به صورت کلی و به منظور کمک به تصمیم‌گیری قضات و متخصصین مربوطه منتقل می‌شود.
ج) در صورت احتمال آسیب به خود یا دیگران، اگر شرایط روانی مراجع به گونه‌ای باشد که بر اساس اظهار مراجع یا ارزیابی درمانگر، احتمال آسیب جدی به خود (یعنی خودکشی) یا به دیگران (یعنی دیگرکشی) وجود داشته باشد، طبق پروتکل‌های خاص به یکی از اطرافیان اطلاع داده می‌شود.
د) به درخواست مراجع، اگر خود مراجع بخواهد اطلاعات مشخصی را با تایید و هماهنگی خودش به یکی از اطرافیان منتقل کند، درمانگر مجاز به انجام این کار است.
در صورتی که شخصی از اطرافیان یک فرد بالغ بالای 18 سال با درمانگر تماس حاصل کند یا پیامی ارسال کند، درمانگر نه تنها نباید پاسخ دهد بلکه باید در اولین جلسه بعدی تلاش برای تماس و ارسال پیام را به مراجع انتقال دهد. رعایت این قوانین به لحاظ تئوریک و علمی بسیار مهم است
