آفازی(زبان پریشی)

• دسته بندی نشده

آفازی یک اختلال ارتباطی است که در نتیجه آسیب به مغز، به طور معمول در نیمکره چپ، که مسئول پردازش زبان در اکثر افراد راست دست است، رخ می دهد. می تواند بر توانایی فرد در درک، تولید و/یا استفاده از زبان گفتاری و نوشتاری تأثیر بگذارد.
آفازی بسته به محل و میزان آسیب مغزی می تواند از نظر شدت و انواع اختلالات زبانی متفاوت باشد. در اینجا چند نکته کلیدی در مورد آفازی وجود دارد:

1. علل: آفازی اغلب به دنبال سکته مغزی رخ می دهد، به ویژه در مناطقی از مغز که در پردازش زبان نقش دارند. علل دیگر می تواند شامل تومورهای مغزی، صدمات سر، عفونت ها یا شرایط عصبی دژنراتیو مانند زوال عقل باشد.
   
2. اختلالات زبانی: آفازی می تواند به طرق مختلف ظاهر شود و اختلالات زبانی خاص به نوع و محل آسیب مغزی بستگی دارد. برخی از انواع رایج آفازی عبارتند از:
   – آفازی بیانی (آفازی بروکا:) افراد مبتلا به آفازی بیانی در بیان افکار و عقاید خود از طریق گفتار مشکل دارند. آنها ممکن است در یافتن کلمات، تشکیل جملات و استفاده از ساختارهای دستوری مشکل داشته باشند.
   – آفازی دریافتی (آفازی ورنیکه:) آفازی دریافتی بر توانایی فرد در درک زبان گفتاری یا نوشتاری تأثیر می گذارد. آنها ممکن است در درک و تفسیر کلمات یا جملات مشکل داشته باشند که منجر به گفتار بی معنی می شود.
   آفازی گلوبال: آفازی گلوبال شدیدترین شکل است که بر مهارت های زبانی بیانی و دریافتی تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به آفازی جهانی مشکلات قابل توجهی در صحبت کردن، درک کردن، خواندن و نوشتن دارند.
   – آفازی آنومیک: آفازی آنومیک در درجه اول بر توانایی کلمه یاب فرد تأثیر می گذارد. آنها ممکن است در یادآوری یا تولید کلمات خاص مشکل داشته باشند، اما درک کلی و روانی آنها ممکن است نسبتاً دست نخورده باشد.
   
3. درمان: درمان اولیه آفازی گفتار و زبان درمانی است که توسط آسیب شناس گفتار و زبان (SLP ) ارائه می شود. هدف درمان بهبود مهارت های زبانی، بازیابی توانایی های ارتباطی و جبران آسیب های زبانی است. تکنیک ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
   – تمرین های زبانی برای بهبود بازیابی کلمات، فرمول بندی جملات و درک مطلب.
   – استراتژی هایی برای جبران مشکلات، مانند استفاده از حرکات، روش های ارتباطی جایگزین یا وسایل ارتباطی تقویتی و جایگزین (AAC).
   – تمرین برقراری ارتباط در موقعیت های واقعی زندگی، از جمله مکالمه، خواندن و نوشتن.
   – حمایت و مشاوره برای افراد و خانواده هایشان برای مقابله با چالش های آفازی.
   
4. رویکردهای چندوجهی: علاوه بر گفتار درمانی، درمان های دیگری مانند کاردرمانی و فیزیوتراپی ممکن است مفید باشد، به ویژه اگر فرد مبتلا به آفازی دارای اختلالات حرکتی یا شناختی اضافی باشد.
   
5. رویکرد فردی: درمان آفازی با در نظر گرفتن اختلالات زبانی خاص، اهداف فرد و پیشینه شخصی و فرهنگی او بسیار فردی است. درمان ممکن است در طول زمان با پیشرفت و تکامل نیازها تنظیم شود.
   
6. محیط حمایتی: یک محیط حمایتی نقش مهمی در تسهیل ارتباط برای افراد مبتلا به آفازی ایفا می کند. اعضای خانواده، دوستان و مراقبان می توانند استراتژی هایی را برای بهبود ارتباطات، ارائه صبر و درک و ایجاد فرصت هایی برای تعامل معنادار بیاموزند.

توجه به این نکته مهم است که بهبود و پیش آگهی آفازی بسته به عواملی مانند علت و میزان آسیب مغزی، سن، سلامت کلی و انگیزه می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است پیشرفت قابل توجهی را در مهارت های زبانی خود تجربه کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است همچنان چالش های مداوم داشته باشند. حمایت و درمان مداوم می تواند به افراد مبتلا به آفازی کمک کند تا توانایی های ارتباطی خود را به حداکثر برسانند و به طور کامل در زندگی روزمره شرکت کنند. نقش گفتاردرمانی در درمان آفازی گفتار درمانی نقش اساسی در توانبخشی افراد مبتلا به آفازی دارد. آسیب شناسان گفتار زبان (SLP) متخصصان آموزش دیده ایهستند که در ارزیابی و درمان اختلالات ارتباطی از جمله آفازی تخصص دارند. در اینجا چند رویکرد و تکنیک رایج مورد استفاده در گفتار درمانی برای آفازی آورده شده است:

1. تمرین های زبانی: SLPها از تمرین های زبانی مختلف برای هدف قرار دادن مهارت های زبانی خاصی که تحت تاثیر آفازی هستند استفاده می کنند. این تمرینها ممکن است شامل کار بر روی بازیابی کلمه، جملهسازی، درک و پیروی از دستورالعملها و بهبود تواناییهای خواندن و نوشتن باشد. درمان معمولاً با توجه به کاستی ها و اهداف زبانی خاص فرد طراحی می شود.
   
2. ارتباط تقویتی و جایگزین (AAC): برای افراد مبتلا به آفازی بیانی شدید که در صحبت کردن یا نوشتن مشکل دارند، می توان روش های AACرا معرفی کرد. این روشها ممکن است شامل استفاده از تابلوهای ارتباطی، ژستها یا دستگاههای تولیدکننده گفتار برای تسهیل ارتباط و بیان باشد.
   
3. تمرین مکالمه: درمان اغلب شامل تمرین مهارت های مکالمه در یک محیط ساختاریافته و حمایتی است. SLP ها ممکن است از نقش آفرینی، بحث های گروهی یا موقعیت های شبیه سازی شده در زندگی استفاده کنند تا به افراد مبتلا به آفازی کمک کنند تا توانایی خود را برای شرکت در گفتگوها، بیان افکار و درک دیگران بهبود بخشند.